¿De quién fue y es competencia el papel higiénico en la sanidad pública? (y IV)

En castellano y a continuación en galego

Por fin termino la evocación después de 32 años de un hecho angustioso vivido entonces y revivido, amasado con todas las experiencias acumuladas desde entonces. Quienes hayan tenido la paciencia de acompañarme a lo largo de las tres últimas semanas saben que me refiero a la angustia espera durante siete horas por papel higiénico en una situación en que yo no podía salir de cama debido a una convalecencia de más de tres meses por una fractura conminuta de ala ilíaca izquierda y acetábulo pélvico con posterior paresia de ciático, causado todo por un accidente de circulación.


Por mi edad, 41 años, no procedían pañales y después de pedir sin éxito el dichoso papel a ateses, responsables de inyecciones contra embolias, chicas de la limpieza y tomadoras de tensión, a eso de las trece horas, vino el RAP, (Responsable de Asistencia Pastoral), también conocido más vulgarmente como el CURA y también como Don EDELMIRO.
Su saludo cariñoso de compañero, con la diferencia de que él estaba en activo y yo en pasivo, fue:

-Buenos días, Xosé Manuel.

Mi respuesta, o no respuesta, apresurada salió como un proyectil:

-¿Está muy lejos de aquí el papel higiénico?

Acorde con las mismas prisas de la pregunta fue su respuesta inmediata:

-Tres puertas más adelante. ¿Lo necesitas?

- ¡Desde las seis de la mañana!


Salió de mi habitación, la 330, y en un abrir y cerrar de ojos volvió con tres rollos, uno en cada mano y otro debajo del brazo.


Nadie me lo confirmó nunca con claridad. La historia se encargará de hacerlo en su momento; pero no hay quien me desmonte de mi convicción de que todo estaba estudiado y planeado desde arriba; porque, en el tanteo de competencias en las más bien frías relaciones diplomáticas que se llevaban en aquel momento entre la Iglesia y el primer gobierno socialista, después de largos años de dictadura, aparentemente protectora de la Iglesia, pero en realidad sólo protectora de su iglesia, hay sobrados motivos para sospechar que socialistas de viejo cuño, recalcitrantes y anticlericales, consideraban que el servicio del papel higiénico podía ser una de las competencias cedidas por el Estado al ámbito eclesiástico, en virtud del Concordato, dando así un paso más en el intento de que la cuestión religiosa se recluyese al terreno de lo privado.

Pasaron los años, se hizo mujer la entonces niña democracia, su ingenua y desinteresada ilusión de antaño fue dando paso a una considerable dosis de ramplón e interesado desencanto a la par que ideales de servicio a la cosa pública se transformaban en casi hereditarios modos de vida a costa de la cosa pública.

Y llegó otra crisis y con ella recortes para muchos, no para todos, y las periódicas inspecciones de Bruselas, y se descubrieron latentes corrupciones, y nos vamos haciendo viejos los que antaño soñamos con lo que podría ser y no acabamos de ver que sea en nuestros días, y dicen que se superó el bipartidismo y la alternancia, y los tres partidos mayoritarios de la oposición incluyen en sus programas electorales aclarar de una vez y para siempre de quién es competencia el papel higiénico en la Sanidad Pública y en la Concertada.

Pero mientras tanto se propaga como una inmensa mancha de aceite, y en casos de petróleo, la corrupción,dándose el caso de que no pocos elegidos de derecha, izquierda, centro y alrededores según convenga, consiguen certificados amañados para ahorrar papel higiénico en sus casas y servirse del adquirido para centros públicos. Incluso parece ser que hay quienes abusan de laxantes para defecar hasta tres veces al día, con la consiguiente limpieza y gasto de papel, en dependencias de las distintas administraciones.

No resulta fácil predecir el futuro, porque cuando menos se piensa puede saltar un Donal Tramp, un Nicolás Maduro o un Kim Jong Un, por no citar a nadie de casa ni del mercado, o más bien feria, común europeo. Tampoco soy yo nadie para meterme a agorero, pero esto del papel higiénico sigue preocupándome como consecuencia de siete horas de inolvidable angustia, que, desde la perspectiva que aporta la memoria histórica, considero que fueron programadas y consensuadas en altas instancias diplomáticas, sin excluir a la misma nunciatura en tiempos de transición.

Las nuevas tecnologías son impredecibles y de ellas va a depender en gran parte el futuro. No tengo atribuciones para desvelar detalles; pero me consta que se está experimentando con éxito en un país nórdico una aplicación para teléfonos móviles que solvente problemas de dificultades para adquirir el despreciado papel que, no obstante, para mí fue en cierta ocasión un preciado y ansiado bien. Mientras tanto, procuro seguir en la expectativa activa hasta donde dé de sí la cada día menos invisible cuerda con que me atan y controlan.


En galego

¿De quen foi e é competencia o papel hixiénico na sanidade pública? (e IV)
Por fin termino a evocación despois de 32 anos dun feito angustioso vivido entón e revivido agora, amasado con todas as experiencias acumuladas desde entón. Quen tivese a paciencia de acompañarme ó longo das tres últimas semanas sabe que me refiro á angustia espera durante sete horas por papel hixiénico nunha situación en que eu non podía saír de cama debido a unha convalecencia de máis de tres meses por unha fractura conminuta de á ilíaca esquerda e acetábulo pélvico con posterior paresia de ciático, causado todo por un accidente de circulación.


Pola miña idade, 41 anos, non procedían pañais e logo de pedir sen éxito o ditoso papel a ateses, responsables de inxeccións contra embolias, chicas da limpeza e tomadoras de tensión, a iso das trece horas, veu o RAP, (Responsable de Asistencia Pastoral), tamén coñecido máis vulgarmente como o CURA e tamén como Don EDELMIRO.

O seu saúdo cariñoso de compañeiro, coa diferenza de que el estaba en activo e eu en pasivo, foi:

-Bos días, Xosé Manuel.
A miña resposta, ou non resposta, apresurada saíu como un proxectil:
-Está moi lonxe de aquí o papel hixiénico?

Acorde coas mesmas présas da pregunta foi a súa resposta inmediata:

-Tres portas máis adiante. Necesítalo?

- ¡Desde as seis da mañá!

Saíu da miña habitación, a 330, e nun dicir amén volveu con tres rolos, un en cada man e outro debaixo do brazo.

Ninguén mo confirmou nunca con claridade. A historia encargarase de facelo no seu momento; pero non hai quen me desmonte da miña convicción de que todo estaba estudado e planeado desde arriba; porque, no tenteo de competencias nas máis ben frías relacións diplomáticas que se levaban naquel momento entre a Igrexa e o primeiro goberno socialista, despois de longos anos de ditadura, aparentemente protectora da Igrexa, pero en realidade só protectora da súa igrexa, hai sobrados motivos pra sospeitar que socialistas de vello cuño, recalcitrantes e anticlericais, consideraban que o servizo do papel hixiénico podía ser unha das competencias cedidas polo Estado ó ámbito eclesiástico, en virtude do Concordato, dando así un paso máis no intento de que a cuestión relixiosa fose recluída ó terreo do privado.

Pasaron os anos, fíxose muller a entón nena democracia, a súa inxenua e desinteresada ilusión de outrora foi dando paso a unha considerable dose de ramplón e interesado desencanto á vez que ideais de servizo á cousa pública transformábanse en case hereditarios modos de vida a costa da cousa pública.

E chegou outra crise e con ela recortes pra moitos, non pra todos, e as periódicas inspeccións de Bruxelas, e descubríronse latentes corrupcións, e ímonos facendo vellos os que outrora soñamos co que podería ser e non acabamos de ver que sexa nos nosos días, e din que se superou o bipartidismo e a alternancia, e os tres partidos maioritarios da oposición inclúen nos seus programas electorais aclarar dunha vez e pra sempre de quen é competencia o papel hixiénico na Sanidade Pública e na Concertada.

Pero mentres tanto, propágase como unha inmensa mancha de aceite, e en casos de petróleo, a corrupción, dándose o caso de que non poucos elixidos de dereita, esquerda, centro e arredores segundo conveña, conseguen certificados amañados pra aforrar papel hixiénico nas súas casas e servirse do adquirido pra centros públicos. Ata parece ser que os hai que abusan de laxantes pra defecar ata tres veces ó día, coa conseguinte limpeza e gasto de papel, en dependencias das distintas administracións.

No resulta fácil predecir o futuro, porque cundo menos se pensa pode saltar un Donal Tramp, un Nicolás Maduro o un Kim Jong Un, por no citar a ninguén de casa nin do chamado mercado, que máis ben é feira, común europeo. Tampoco son eu ninguén pra meterme a agoreiro, pero isto do papel hixiénico segue preocupándome como consecuencia de sete horas de inolvidable angustia,que, dende a perspectiva que aporta a memoria histórica, considero que foron programadas e consensuadas en altas instancias diplomáticas, sen excluir á mesma nunciatura en tempos de transición.

Non resulta fácil predicir o futuro, porque cando menos se pensa salta un Donal Tramp, un Nicolás Maduro, o un Kim Jong Un, por no citar a niguén da casa, nin do mercado, ou máis ben feira, común europeo. Tampoco son eu ninguén pra meterme a agoreiro, pero isto do papel hixiénico segue preocupándome como consecuencia de sete horas de inesquecible angustia, que, dende a perspectiva que aporta a memoria histórica, considero que foron programadas e consensuadas en altas instancias diplomáticas, sen deixar fóra á mesma nunciatura en tempos de transición.

As novas tecnoloxías son impredicibles e delas vai depender en gran parte o futuro. Non teño atribucións pra desvelar detalles; pero cónstame que se está experimentando con éxito nun país nórdico unha aplicación pra teléfonos móbiles que liquide problemas de dificultades pra adquirir, ou mesmo faga innecesario, o desprezado papel que, no obstante, pra min foi en certa ocasión un prezado e ansiado ben. Mentres tanto, procuro seguir na expectativa activa ata onde dea de si a cada día menos invisible corda con que me atan e controlan.

Volver arriba