¿Se equivocaría nuestro Señor?

En castellano y a continuación en galego



Seré más breve de lo habitual, porque lo que voy a tratar está al alcance de todos por ser de gran actualidad en España y algo sonará también en el extranjero.



El domingo pasado, segundo de la Pascua, se leyó, como cada año, en el Evangelio de Juan un texto en el que parece ser protagonista el apóstol Tomás. Sólo parece, porque el verdadero protagonista es Jesucristo Resucitado, pero nos vamos a dejar llevar por lo de parece.

Algunos entendidos en estas cuestiones diferencian y, a mi corto entender, con razón, entre Jesús de Nazaret, el artesano de Galilea que se echó a predicador ambulante y fue crucificado en Judea, y el Cristo, que vine a significar, el Señor. Y sólo es Señor de la vida y de la muerte el Resucitado. La fusión de los dos nombres en Jesucristo quiere expresar la unión en la misma persona del hombre Jesús con el Señor -Kyrios en griego- término con el que en el campo religioso designamos a Dios.


Refrescando un poquito la memoria y al mismo tiempo llenando un poco más de espacio, Tomás fue el apóstol que no les creyó a los compañeros que habían visto al Señor resucitado y pidió una prueba de mucha envergadura, pero muy materialista: Además de ver, meter dedos y mano en las heridas.

Se dice que Tomás es el prototipo del hombre moderno que quiere experimentarlo todo para que no le den gato por liebre. Será cierto, pero el hombre y la mujer modernos también confunden pescado debidamente adobado y condimentado con carne sin hueso, sobre todo si se lo venden en un enfervorizado mitin de sus correligionarios. El Señor en aquella ocasión se prestó al experimento, pero advirtió al desconfiado Tomás diciéndole: “Creíste porque viste. Dichosos los que creen sin haber visto”

Pobre del que no crea nada de lo que no haya visto o experimentado, porque nunca tendrá la certeza de si su madre lo es verdaderamente, sobre todo si no le valen razones inmateriales o no físicas. Ni se subirá a un avión antes de comprobar si el piloto aterrizará sin mala novedad en ese viaje que proyecta hacer, ni comprará entradas para una corrida de toros, (y que no se me sobresalten los antiaurinos, que sólo es un ejemplo), sin saber cuántas orejas y rabos se cortarán esa tarde en esa plaza.

Con todo aunque puede escandalizar y sonar a irreverencia, o casi blasfemia, sobre todo venido de un cura, creo que nuestro Señor, -porque ya era el Jesús resucitado-, se equivocó algo en esa sentencia en la que nos anima a creer sin ver.

Y si no, a ver cómo me explican lo que viene a continuación tomado de una publicación muy seria:“Los casos judiciales relacionados con corrupción política en España, en 2015, suponen unas 1.700 causas y más de 500 imputados o investigados, pertenecientes a cerca de un ciento de partidos, de derecha, de izquierda, de centro y de la periferia y a federaciones u organizaciones de carácter político. De esos 500 sólo entraron 20 en prisión. En 2013, según el Consejo General del Poder Judicial, en España se investigaban 1.661 casos de corrupción”.



Que sólo 20 investigados, imputados, encausados y condenados fueran a prisión, demuestra sólo eso. No demuestra nada más que eso, porque muchos casos, la mayoría, aún están pendientes de resolución judicial y como la justicia, ademáis de lenta, por cojear, que en terminología técnica se dice claudicar, también es ciega, puede tropezar por el camino, y como tampoco oye siempre bien, puede confundirse y tomar la voz del fiscal por la del defensor, como pasó con Doña Urdangarina.


¿Para qué buscar más pruebas de que no siempre se pode creer sin ver? Bien claro lo dejó Doña Esperanza Aguirre, Grande de España y, al cambio, Más Pequeña de Alemania, y eso que, por ser mujer, es intuitiva y además, inteligente, experimentada y escarmentada.

Como no me resulta fácil creer que se equivoca nuestro Señor, y por otro lado, podrían llamarme a capítulo por decirlo, pienso que el problema viene de un recorte de tres palabritas en la traducción del Evangelio de Juan. Quizás el original dijera: “Dichosos los que creen sin necesidad de ver, excepto en política”.


No quiero que tampoco a esos servidores públicos, a los que parece perseguir la mala suerte, les falte mi oración, por decisión libre y personal, ni, por imperativo legal, mi ayuda económica tanto para desarrollarse en libertad como para disfrutar de un trato especial en prisión,

Esta es mi oración: “Que sean perdonados después de restituir, como Dios manda y la Iglesia nos enseña. Amén”. Y, como no me gusta confundir al personal, aclaro que esta oración no lleva aparejada la liberación del reato de culpa o “fomes pecati” ni indulgencias atenuantes de, malversación, blanqueo, tráfico de influencias, recalificación de terrenos, negocios con viviendas de protección oficial, etc., etc., etc.

En galego



Equivocaríase noso señor?


Serei máis breve do habitual, porque o que vou tratar está ó alcance de todos por ser moito de actualidade en españa e no é descoñencido fóra dela


O domingo pasado, segundo da Pascua, lese cada ano no Evanxeo de Xoán algo do que parece ser protagonista o apóstolo Tomás, ou Tomé. Só parece, porque o verdadeiro protagonista é Xesucristo Resucitado, pero imos deixarnos levar polo que parece.

Algúns entendidos nestas cuestións diferencian e, ó meu curto entender, con razón, entre Xesús de Nazaré, o artesán de Galilea que se botou a predicador ambulante e foi crucificado en Xudea, e o Cristo, que ven a significar, o Señor. E só é Señor da vida e da morte o Resucitado. A fusión dos dous nomes en Xesuscristo quere expresar a unión do home Xesús co Señor -Kyrios en grego- co que no eido relixioso designamos a Deus.

Refrescando un chisquiño a memoria e ó mesmo tempo enchendo algo de espazo, Tomé foi o apóstolo que non lles creu ós compañeiros que viran ó Señor resucitado e pediu unha proba de moita envergadura: Ademais de ver, meter dedos e man nas feridas.

Dise que é o prototipo do home moderno que quere experimentalo todo pra que non lle dean gato por lebre. Será certo, pero o home e muller modernos tamén confunden peixe debidamente adobiado e condimentado con carne sen óso, sobre todo se lle lo venden nun mitin dos seus correlixionarios. O Señor naquela ocasión prestouse ó experimento, pero advertiu ó desconfiado Tomé dicíndolle: “Criches porque viches. Ditosos os que cren sen necesidade de ver”.

Pobre do que non crea nada do que non teña visto ou experimentado, porque nunca terá a certeza de se súa nai o é verdadeiramente. Nin se subirá a un avión antes de comprobar se o piloto aterrou sen mala novidade nesa viaxe que proxecta facer, nin mercará entradas pra unha corrida de touros, (e que non se me salfurien os antitourinos, que só é un exemplo), sen saber cantas orellas e rabos se cortarán.

Con todo, aínda que pode escandalizar e soar a irreverencia, ou case blasfemia sobre todo vindo dun cura, creo que noso Señor, -porque xa estaba resucitado-, equivocouse algo nesa sentenza na que nos anima a crer sen ver.


E se non, a ver como me explican o que vén a continuación tomado dunha publicación moi seria: “Os casos xudiciais relacionados con corrupción política en España, en 2015, supoñen unhas 1.700 causas e máis de 500 imputados ou investigados, pertencentes a beiras dun cento de partidos, de dereita, de esquerda, de centro e da periferia e a federacións ou organizacións de carácter político. Deses 500 só entraron 20 en prisión. En 2013, segundo o Consello Xeral do Poder Xudicial, en España investigábanse 1.661 casos de corrupción”.



Que só 20 investigados, imputados, encausados e condenados fosen a prisión, demostra unicamente iso. Non demostra nada máis ca iso, porque moitos casos, a maioría, aínda están pendentes de resolución xudicial e como a xustiza, ademáis de lenta, por coxear, que en terminoloxía técnica dise claudicar, tamén é cega, pode tropezar polo camiño, e como tampouco non sempre oe ben, pode confundirse e tomar a voz do fiscal pola do defensor, como pasou con Dona Urdangarina.

Pra que buscar máis probas de que non sempre se pode crer sen ver? Ben claro o deixou Dona Esperanza Aguirre
, Grande de España e, ó cambio, Máis Pequena de Alemania, e iso que, por ser muller, é intuitiva e pra máis, intelixente, experimentada e escarmentada.

Como non me resulta fácil crer que se equivocase noso Señor Xesucrito, e ademais poderían chamarme a capítulo por dicilo, penso que o problema ven dun recorte de tres palabriña na tradución do Evanxeo de Xoán. Quizais o orixinal dixese: “Ditosos os que cren sen necesidade de ver, excepto en política”.

Non quero que tampouco a eses servidores públicos, ós que parece perseguir a mala fada, lles falte, a miña oración, por decisión libre e persoal, nin, por imperativo legal, a miña axuda económica tanto pra desenvolverse en liberdade como pra gozar dun trato especial en prisión.

Esta é a miña oración: “Que sexan perdoados despois de restituíren, como Dios manda e a Igrexa nos ensina. Amén”. E, como non me gusta confundir ó persoal, aclaro que esta oración non leva emparellada a liberación do reato de culpa ou “fomes pecati”, nin indulxencias atenuantes de, malversación, branqueo, tráfico de influenzas, recualificación de terreos, negocios con vivendas de protección oficial, etc., etc., etc.

Volver arriba