Espírito de Deus, que en todo gritas

e a vida que es ti mesmo pos en todo,

silencio misterioso no que podo

oír doces palabras infinitas.

Queixa amarga de amor, de amor suave,

vaga que vai e vén co seu lamento

no segredo areal do meu contento,

no segredo interior que a alma sabe.

¡Oh luz, fonte de luz, oh noite escura,

que alumas canto é cego e todo cegas!

¡Escuridade clara, que te entregas!

¡Tenebroso fulgor que me procura!

Seta de amor divino, que acendido

déixa-lo corazón e tradeado:

ven chaga‑lo que teme estar curado,

ven cura‑lo que está de amor ferido.

Ó Pai de quen procedes sexa gloria,

e ó Fillo de quen e‑lo Alento santo;

á Trindade celeste enxalce o canto

da Igrexa peregrina aínda na historia. Amén